De belangrijkste competenties voor een PR-manager zijn wellicht horen, zien en vooral niét zwijgen. En in die volgorde. Of zoals ik ooit leerde: je hebt twee oren en maar één mond, dat is niet voor niets.
De omgeving waarin we opereren is in de afgelopen 2-3 jaar razendsnel veel complexer geworden. Pandemie. Oorlog. Energiecrises. Inflatie. Stakingen. En natuurlijk milieucrisis, wooncrisis, stikstofcrisis en asielcrisis. Om goed te weten wat er speelt, is meer dan ooit belangrijk dat we de buitenwereld naar binnen halen in onze organisaties. Dat we zicht hebben op trends, issues en ‘emerging crises’ die ons op korte en langere termijn kunnen raken. Dat we én data-driven zijn én Fingerspitzengefühl hebben. Dat we door de bomen het bos blijven zien. Omgevingssensitiviteit in het kwadraat. Radar én sonar boven en onder de waterlijn. Want wie niet goed aanvoelt wat er maatschappelijk leeft, loopt groot risico om reputationeel schipbreuk te leiden. Met alle gevolgen van dien.
En niet zwijgen dan?
Vanzelfsprekend moet je iets met al die opgedane inzichten over de grote boze buitenwereld. Hoe maak je het voor je senior management van je organisatie zo inzichtelijk mogelijk om te beseffen welke ijsbergen er in het vaarwater verscholen gaan? Met maandelijkse ‘hymn sheets’ voor ieder mogelijk issue? Met mediarapportages vol data maar opvallend weinig inzicht? Met een jaarlijks rondetafelgesprek met key-stakeholders? Wat werkt in de ene organisatie werkt niet in de andere, blijkt telkens.
PR-managers denken eerder outside-in en zijn regelmatig brenger van slecht nieuws. De don’t-shoot-the-messenger van een ‘inconvenient truth’. De ‘boundary spanner’ tussen ‘soll’ en ‘ist’. Niet gemakkelijk, maar zwijgen is geen optie. Zoals een navigator in de Ocean Race ook niet kan zwijgen als er met een snelheid van 30 knopen een rif, een ijsberg of ondiepte opdoemt.
Horen, zien en niet zwijgen. Mooi vak, navigator.
Reactie plaatsen
Reacties